5. Esmorgantes

Conseguir un traballo pleno non está a resultar tan doado como pensaba. Vaites, en Giblon pasábame o mesmo, fun dando tumbos dun emprego a outro coma unha peonza que non para quieta ata acabar no programa de exploración espacial. Éste levoume a Galicia e aquí ando outra vez nas mesmas. Varios foron os traballos polos que pasei. Unha cousa aprendín de todo isto: é moito mellor cando inventas no teu currículum vitae. Iso gústame, que os humanos premien a imaxinación e a creatividade.

Unha vez coñecín a un xoven mestre de Ferrol. Cadrando de cando en vez aquí e acolá axiña fixemos boas migas. Como aprendo moito con el, sempre o estou cosendo a preguntas:

- Vai, Miguel, dime o curro perfecto para min. Para algún traballo tiven que nacer, non é? De que me ves currando?

- Non sei, Eme, vexote disperso, tío. Se cadra non naciches para traballar.

Iso é o que me gusta de Miguel. O seu humor é afiado coma unha navalla. O outro día invitoume a ver unha obra de teatro no Pazo da Cultura de Narón, e a verdade, bo traballo lle custou convencerme de ir. Tratábase da representación de "A Esmorga", de Eduardo Blanco Amor, libro que odiei con todas as miñas forzas cando no meu planeta estaba estudiando para a proba de acceso ao programa de exploración espacial. A asignatura de historia e cultura galega era interesante, pero nin Madriful era bo profesor nin creo que obrigar á xente a ler cousas inasequibles nese momento sexa de lei. O caso é que me pareceu unha obra frouxa, sórdida, cunha linguaxe farragosa e unhas personaxes desagradables, que me caían mal, e por non empatizar nin un ápice con eles, dábanme igual eles e o que lles pasara. Pero o caso é que a representación do grupo Sarabela Teatro encantoume. Supoño que algo mudou en min, e todos estes anos desde que era un noviño estudante de Giblon ata agora maduráronme. Estremecinme ao sentir a traxedia que supón a marxinación, a falta de oportunidades e a pobreza, sexa do tipo que sexa. A escravitude que supón a incultura. Comprendín os perigos da alienación, termo que xa parecen non usar os humanos e que sen embargo tanto me fascina, xa que atopo casos por todas partes. Así lles sucede ás tres personaxes principais, o Cibrán, o Bocas e o Milhomes. Sumidos na pobreza, totalmente alienados e sen apenas conciencia de clase, entréganse ao alcohol para eludir a realidade. Violentos, segregados, perseguidos pola garda civil, dependentes uns de outros, a esmorga lévaos á autodestrución.

Entón comprendín que a grandeza da novela de Blanco Amor radica na súa universalidade. Véxoo unha e outra vez, unha historia que se repite. En calquera momento e lugar algo así podería suceder.