5. Esmorgantes

Conseguir un traballo pleno non está a resultar tan doado como pensaba. Vaites, en Giblon pasábame o mesmo, fun dando tumbos dun emprego a outro coma unha peonza que non para quieta ata acabar no programa de exploración espacial. Éste levoume a Galicia e aquí ando outra vez nas mesmas. Varios foron os traballos polos que pasei. Unha cousa aprendín de todo isto: é moito mellor cando inventas no teu currículum vitae. Iso gústame, que os humanos premien a imaxinación e a creatividade.

Unha vez coñecín a un xoven mestre de Ferrol. Cadrando de cando en vez aquí e acolá axiña fixemos boas migas. Como aprendo moito con el, sempre o estou cosendo a preguntas:

- Vai, Miguel, dime o curro perfecto para min. Para algún traballo tiven que nacer, non é? De que me ves currando?

- Non sei, Eme, vexote disperso, tío. Se cadra non naciches para traballar.

Iso é o que me gusta de Miguel. O seu humor é afiado coma unha navalla. O outro día invitoume a ver unha obra de teatro no Pazo da Cultura de Narón, e a verdade, bo traballo lle custou convencerme de ir. Tratábase da representación de "A Esmorga", de Eduardo Blanco Amor, libro que odiei con todas as miñas forzas cando no meu planeta estaba estudiando para a proba de acceso ao programa de exploración espacial. A asignatura de historia e cultura galega era interesante, pero nin Madriful era bo profesor nin creo que obrigar á xente a ler cousas inasequibles nese momento sexa de lei. O caso é que me pareceu unha obra frouxa, sórdida, cunha linguaxe farragosa e unhas personaxes desagradables, que me caían mal, e por non empatizar nin un ápice con eles, dábanme igual eles e o que lles pasara. Pero o caso é que a representación do grupo Sarabela Teatro encantoume. Supoño que algo mudou en min, e todos estes anos desde que era un noviño estudante de Giblon ata agora maduráronme. Estremecinme ao sentir a traxedia que supón a marxinación, a falta de oportunidades e a pobreza, sexa do tipo que sexa. A escravitude que supón a incultura. Comprendín os perigos da alienación, termo que xa parecen non usar os humanos e que sen embargo tanto me fascina, xa que atopo casos por todas partes. Así lles sucede ás tres personaxes principais, o Cibrán, o Bocas e o Milhomes. Sumidos na pobreza, totalmente alienados e sen apenas conciencia de clase, entréganse ao alcohol para eludir a realidade. Violentos, segregados, perseguidos pola garda civil, dependentes uns de outros, a esmorga lévaos á autodestrución.

Entón comprendín que a grandeza da novela de Blanco Amor radica na súa universalidade. Véxoo unha e outra vez, unha historia que se repite. En calquera momento e lugar algo así podería suceder.

4. Fillos da anarquía.

Ás veces miro atrás e penso se o fixen ben. Recordo que levaba unha vida totalmente folgada e disoluta. Hoxe durmo aquí, mañá acolá, na casa dos amigos, nun caixeiro, de ocupa en donde cadre... Non sei ben como acabei rondando polas rúas de Ferrol. Daquela quedaba bastante cun estudante de inxeniería industrial que coñecín no Campus de Esteiro, unha desas tardes nas que aproveitaba o solpor tépedo para botar algunha cabezada na herba mol do campus, libre de cagadas de can. Agradábame a súa conversa e forma de ver o mundo, sana filosofía aderezada con toques hippiescos e empapada de renovadas ideas humanistas dos séculos XV e XVI. Gardo un grato recordo das nosas paroladas ao sol, cunha pluralidade de temas danzando alegremente: cine, ciencia, cultura, filosofía, música, mozas, literatura, festas e noites interminables, viaxes... Cando lle falaba de Giblon pensaba que eu estaba tolo e o mesmo me pasaba min cando el me falaba de Escocia. A miúdo a súa xenerosidade me ofrecía o acubillo do seu piso de aluguer e con moito gusto aceptaba eu un teito e un plato de comida quente. Lembro que era xa unha tradición instaurada ver series mentres ceabamos. Así coñecín as series do momento: "Heroes" (a cal me producía unhas ensoñacións maravillosas, véndome a min mesmo cual Hiro Nakamura controlando o tempo e o espazo), "Lost" (serie que deu lugar a interminables debates entre nós) e "Sons of Anarchy" (punto de inflexión no meu modo de vida).

Meu amigo parecía ter especial predilección por esta última, uns fillos da anarquía que tanto nos facían pensar sobre a vida, os grupos sociais e a forma de gañarse o pan. Sons of Anarchy é unha serie estadounidense que fala da vida dun grupo de moteiros, entusiastas das Harley Davidson, organizados, violentos, e ubicados no pobo ficticio de Charming, ao norte de California. Ben sabido é que en todos lados cocen fabas, verduras e demais legumes, pero o destes homes ten tela. Trafico de armas, drogas, extorsión, roubos e prostitución entre outros. Disfrutaba moitísimo da orixinalidade e do politicamente incorrecta que era esta produción cando de súpeto xorde esa voz interior que ás veces aborda os meus pensamentos: "teste que integrar na sociedade, facer o 'correcto'; esta xente acaba mal, e eles alomenos viven a tope, teñen mozas e unha pedazo de moto; ti só tes a túa bici destartalada así que non podes seguir de fillo da anarquía por moito máis tempo; consegue un traballo e amaña a túa vida."

Dito queda, próxima misión: cambio de vida.

3. Francotirador.

Podería acostumarme a isto. Quero dicir, estou illado neste planeta, sen fogar, sen rumbo e sen tecnoloxía giblónica, mais non é tan malo. Probablemente de chegar a conectar de novo con Base7, ficarei despedido e adeus ao meu emprego, ao programa de exploración espacial e á miña estabilidade económica. Podo imaxinar a cara de satisfacción de Iguané unha vez cumplido o seu obxectivo. Non é ningún segredo o feito de que me ten no seu punto de mira desde que fun asignado a Base7 e procura arredarme. O porqué é simple: leva anos enredando para enchufar á súa parella nesta base. Cando os directivos decidiron incluirme a min, o aparente conformismo de Iguané (para facer a rosca e non levar a contraria aos superiores) non foi máis que mera fachada e desde que me incorporei, espera cada descoido e cada erro para desacreditarme. E vaia forma de facelo! Hai certa violencia na súa forma de dirixirse a min.

Se cadra é iso. Que non boto de menos esa sensación: erguerme cada día sabendo que teño a un tío coa escopeta cargada (metaforicamente falando, claro) esperando atinarme na testa. Non sei o que quero, pero ben sei o que non quero, e precisamente por iso este respiro resulta tan refrescante! Pero non durará sempre. Antes ou despois terei que entrar de novo no xogo: procurar teito, traballo e moi probablemente aturar un novo Iguané. Inda que desta volta vou xogar na Terra e como humano, non sei por que pero teño a sensación de que o sistema de emprego giblónico e terrícola teñen máis cousas en común das que me gustarían...

... como os francotiradores, por exemplo.

2. Vagabundo.

Levo unha semana vagabundeando. Teño frío, fame e as veces chove. A cidade non é tan cruel cando aprendes a durmir nos caixeiros e a aproveitar a comida que sobra de restaurantes e supermercados. Prefiro non pensar na nave, que quedou fatal aparcada nalgún punto da costa cercano a este núcleo urbano. Seguro que non houbo de chamar a atención coa pantalla de camuflaxe activada, e a estas alturas, pode que o sistema de recuperación fose activado desde Base7 e adeus o meu billete de volta. Agora entendo porque o manual era tan explícito con aquilo de levar o comunicador encima en todo momento. Que fácil sería facer unha chamadiña e aguantar de novo os berros de Iguané!


Contodo, hai que mirar as cousas con optimismo. Estou aprendendo moito. Coñecín na praza principal a varios humanos que parecen compartir a miña situación. Eles ensináronme desinteresadamente algúns trucos que me foron ben útiles chegado o momento. Manter a calor corporal, o bandullo cheo e os sentidos anubrados, parecen a meta de moitos deles. Pero hoxe pasou algo especial. Ademais de alimentar o corpo alimentei a alma. Un deles faloume dunha proxeción de balde nun vello cine dos arredores, e aló fun, pensando máis que noutra cousa no quentiño que ía pasar dúas horas deste frío e chuvioso xoves. E aí a estaba: ‘Tempos Modernos’, de Charles Chaplin.



O filme parece desenvolverse nun pasado non moi remoto. Os humanos xa inventaran máquinas industriais, pero en lugar de empregalas para mellorar a vida das persoas, eran usadas polo empresario para aumentar os beneficios. Desde logo, iso non melloraba a vida dos traballadores senón que os esgotaba ate enfermalos. Despidos, pobreza, folgas, fame, revoltas e represión policial completan o cuadro. O noso protagonista, símbolo da clase obreira, non tarda en padecer estes males. que o levan a perder o seu traballo, a súa cordura e incluso a súa liberdade. Pero hai algo nel e na súa actitude que me reconforta. Sen ocupación, sen fogar, sen cartos… sae adiante! Del aprenderei a non desesperar. O método: a improvisación. Sempre caótico, sempre creativo. As súas andainas, a miña inspiración. E, quen sabe? Pode que cun pouco de sorte e a enerxía axeitada, eu tamén consiga a moza.

1. Misión R43X75.

Unha bala perdida, procedente do planeta Giblon. Supoño que ese son eu. A historia da miña vida. Parece que inda escoito os berros de Iguané, o meu superior inmediato:

- M13, desta volta espero que non a cagues! Misión R43X75. Chegas, marcas a túa posición e reportas. Non pode ser máis simple. Darás feito?

Vale, recoñézoo, son un desastre, é o meu destino e non o podo evitar. A misión era doada, nin sequera eu a podería cagar, pero caguei e ben cagada. Saín puntual de Base7, por aquilo de causar boa impresión, e nada máis chegar ao punto destino, baixei un cachiño da nave a estirar as pernas. Quen ía imaxinar que o sistema de autobloqueo se activa igual cando un olvida as chaves dentro? Odio estes novos transbordadores con todo autómatico. E que non tiveron en conta cando os deseñaron aos tipos coma min?